ถาม :หาเพื่อนมาปฏิบัติธรรมยากมากเลยค่ะ
ตอบ :  เรามีหน้าที่ชวน ชวนได้ แต่อย่าไปยึดว่าจะได้หรือไม่ได้ เขาจะฟังหรือไม่ฟังอยู่ที่เขา เราทำหน้าที่ของผู้ชวนให้ดี แล้วก็คิดว่าเขามันคลื่นไม่ตรงกัน แค่นั้นเอง คลื่นตรงกันนี่คำเดียวไม่ต้องมากก็เข้าใจ เนี่ยสำคัญ

         แล้วก็ก่อนจะชวนใครเราก็ตั้งสติดีๆ เวลาเขาตอบกลับมาเราก็ต้องรู้จักทำความรู้สึกทำใจให้ได้แม้จะยากก็ต้องประพฤติปฏิบัติ พระพุทธเจ้าเหมือนกัน องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเจอพราหมณ์ตอนเสด็จไปสู่เมืองแคว้นต่างๆ ขนาดไปพูดกับพราหมณ์ พราหมณ์ก็ไม่เชื่อ แลบลิ้นปลิ้นตาใส่ หกคะเมนใส่ก็ยังมี ท่านก็ทำใจ ตรงนี้ ไม่ใช่แต่เราอย่างเดียว ก็คิดว่าเป็นช่วงของเขาเวลาหนึ่ง แต่เวลาใดเขาเข้าใจในธรรมแล้ว พอเห็นทุกข์จริงๆ แล้วเขาถึงจะแสวงหาทางออกที่ดีนี่ เพราะว่าความเห็นของเขาต่างจากความเห็นของเรา ความเห็นมันต่างกัน เพราะว่าเขาไม่ได้ยินได้ฟังเอง แต่คนใดได้ยินได้ฟังแล้วก็ชวนง่ายไง ก้ได้รับผลประโยชน์ เดี๋ยวนี้เขายังไม่ได้มีผลประโยน์อะไรในการนั้น เราก็ต้องทำใจสาเหตุอยู่ที่เราเอง เราก็เงียบแก้ที่เรา ไม่ใช่แก้เขา คือเราอยากให้คนอื่นดีเราก็ผิดเหมือนกัน อย่างนี้แหละ

ถาม :  หมายความว่าเราชวน ชวนได้ แต่ถ้าเขาไม่มาเราก็วางอุเบกขา งั้นหรอคะ
ตอบ : ใช่ ก็ทำตามหน้าที่ของเราจนนาทีสุดท้ายแล้ว ถึงจะเป็นบรมครูที่ยอดเยี่ยมที่ดีเหมือนกับพระศาสดานี่ เป็นบรมครูที่ดีมาก ชวนใคร ใครจะรับฟังไม่รับฟังก็แล้วแต่ แต่ท่านทำหน้าที่ของท่าน ทำไปแล้วท่านก็ปลงวาง ไม่ทุกข์กับบุคคลนั้น เราก็เป็นครูที่ใช้ได้น่ะ ไม่ทุกข์กับเขา ก็คิดว่าเป็นภาวะของเขาช่วงหนึ่งแต่ช่วงใดนี่ ไม่ต้องหาคนชวนยาก เขาก็ไปของเขาเอง หรือบางสิ่งบางอย่างเราก็คิดว่าเขาไม่เคยทำบุญกับเรา ก็คือสิ่งไหนที่มัน ถ้าพูดภาษาสมัยใหม่ก็ว่า จูนคลื่นเข้าหากันไม่ได้ คุยกันไม่รู้เรื่อง เหมือนกับเครื่องสื่อสารนี่ เอ้อ เหมือนโทรศัพท์นี่ ถ้ากดผิดรหัสก็ไปคนอื่นน่ะ นี่ก็เหมือนกันว่า คือความคิดหรือพฤติกรรมไม่เหมือนกัน คนชอบไม่เหมือนกัน แต่ขณะใดถ้าเขาเห็นทุกข์จริงๆ เขาจะชอบ ถึงว่าไม่เห็นทุกข์ไม่เห็นธรรมเนี่ย ถ้าคนเห็นทุกข์แล้วเห็นธรรม อีกภาษาหนึ่งว่า ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาไง เข้าใจไหม มันเป็นอย่างงี้ ทุกอย่าง สาเหตุที่พุทธบริษัททั้งหลาย เขาเห็นทุกข์ก่อนนะเขาถึงแสวงหาธรรม