ตอนนี้กำลังพูดแบบรวมๆ ไม่ต้องเก่งอะไรนัก ก็สามารถดูได้
จิตมีราคะ ก็รู้ว่าจิตมันมีราคะ อย่าไปบอกว่า เรามีราคะ
มันไม่ดี เลวเหลือเกินเรานี่ ไม่ใช่อย่างนั้น
จิตมีโทสะ ก็รู้ว่าจิตมีโทสะ
อย่าให้เลยไป อย่าเลยไปว่าเราโกรธ เรามีโทสะ
แหม ... ชอบ ไม่ชอบ ดีไม่ดี ถูก ผิด อย่าไปว่ามันอย่างนั้น
บางคน พอโกรธขึ้นมา ก็คิดว่า ทำไมเราเลวอย่างนี้
อย่างนี้ก็เลวตลอดชาติ ... ความโกรธเกิดขึ้น
ก็ให้รู้แค่ว่าจิตมันมีโทสะ มีความโกรธเกิดขึ้นมาประกอบ แค่นี้ก็พอ
อย่าให้มันเลยว่า เรามีความโกรธ หรือคนอื่นมีความโกรธ
ถ้าคนอื่นโกรธ เราก็มองแค่จิตโกรธ แค่นั้นพอ
เดี๋ยวอีกสักหน่อยจิตมันก็จะเป็นอย่างอื่น
มองอย่างนี้ ไม่เลยไป ...
อย่างนี้เรียกว่า รู้จิตในจิต ...
รู้จิตว่ามันเป็นเพียงสักแต่ว่าจิต ไม่ใช่ตัวตน ไม่ใช่บุคคล
ไม่ใช่ของเที่ยงไม่ใช่ของถาวรยั่งยืน
ไม่ใช่ของบังคับควบคุมอะไรได้
เป็นแค่จิต หดหู่ ฟุ้งซ่าน
ก็จิตมันมี ไม่ใช่ "เรา" มี ...
หนังสือ สติปัฏฐาน 4 (ชุดโพธิปักขิยธรรม) หน้า 138
โดย สุภีร์ ทุมทอง
