ในความจริงนั้นเมื่อคนเราทั้งหลายเกิดมา ความทุกข์ก็ติดตามมา แต่คนทั้งหลายก็คิดว่าความเกิดคือความสุข จะเห็นได้จากสีหน้าของคุณพ่อ คุณแม่ ปู่ ย่า ตา ยาย เมื่อลูกหลานเกิดขึ้นมาก็มีความดีใจมีความสุขใจ เมื่อเรามองด้านเดียวก็จะไม่เห็นความทุกข์แต่เมื่อกาลเวลาผ่านพ้นไป ทุกชีวิตที่เกิดขึ้นมานี้ไม่สามารถที่จะล่วงพ้นความเจ็บไข้ได้ป่วยไปได้ ทุกชีวิตไม่สามารถที่จะล่วงพ้นความชราไปได้ ทุกชีวิตไม่สามารถที่จะล่วงพ้นมรณะไปได้ นี่คือความทุกข์ที่ติดตามร่างกายมา แล้วจะมีความสุขอย่างไรในความหลงซึ่งเกิดขึ้นในจิตใจของเรา เมื่อเราเกิดขึ้นมาแล้ว ใจเราก็เกิดความยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้ว่าเป็นตัวตนของเรา

 

ถ้าร่างกายนี้เป็นเรา เมื่อโรคภัยไข้เจ็บบังเกิดขึ้น ทำไมเราไม่บังคับบัญชาให้ร่างกายนี้หายป่วย ถ้าร่างกายนี้เป็นเรา เมื่อความชราเกิดขึ้น ทำไมไมเราไม่บังคับบัญชาให้ร่างกายนี้กลับมาเป็นเด็ก กลับมาเป็นวัยรุ่นอีกตามที่ปรารถนา ถ้าร่างกายนี้เป็นเรา เมื่อร่างกายนี้จะแตกสลาย ทำไมเราไม่บังคับบัญชาให้ร่างกายนี้ตั้งมั่นอยู่ ทั้งๆ ที่เราดูแลร่างกายนี้อย่างดีตั้งแต่เด็ก หาอาหารให้

 

รับประทานสามสี่มื้อ หาเสื้อผ้าดีๆ ให้ใส่ แต่จิตใจของเราก็ไม่สามารถบังคับบัญชาให้ร่างกายนี้เป็นไปได้ตามปรารถนา นั่นแหละคือความจริง ความจริงของธรรมชาติของสรรพสัตว์ทั้งหลายทุกชีวิตที่เกิดมา ไม่มีใครล่วงพ้นความเจ็บไข้ได้ป่วยไม่มีใครล่วงพ้นความชรา ไม่มีใครล่วงพ้นมรณะ มรณะนี้เป็นจุดหมายปลายทางแห่งชีวิตของการเกิด จุดหมายปลายทางของการเกิดของทุกชีวิตนั้น คือมรณะ ทุกคนหนีไม่พ้นความตายไปได้หรอก ตอนนี้ในระหว่างที่เรามีชีวิตอยู่นี้เราเดินทางมาสถานที่แห่งนี้ เดินทางไปทำงาน เดินทางไปธุระนั้น เป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ ในชีวิตของเรา แต่ปลายทางของร่างกายนี้ทุกคนหนีไม่พ้นมรณะ ร่างกายนี้ย่อมแตกไปตามธรรมชาติ แต่ใจของเราก็ไม่ยอมรับความจริงเพราะจิตใจเรามีความโลภ เกิดมาแล้วก็ไม่อยากตาย ความหลงที่ครอบงำจิตใจของเรา เกิดมาแล้วกลัวตายไม่อยากตาย ถ้าเราไม่อยากตาย แล้วเราจะได้รับสิ่งนั้นไหม ก็ไม่ได้รับหรอกทุกคนต้องตายหมด

 

ร่างกายนี้ต้องแตกตายตามธรรมชาติ ใจซึ่งหลงยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้ย่อมทำให้เกิดความทุกข์ในจิตใจของเรามาตลอด ถ้าเราไม่มีปัญญาเราก็หลงยึดมั่นถือมั่นในร่างกายนี้ หลงมานับภพนับชาติไม่ถ้วน ความจริงไม่ใช่เคยเกิดเคยตายแค่ในชาติปัจจุบัน เกิดตายมาไม่รู้กี่ภพกี่ชาติ ไม่รู้กี่ร้อยกี่พันกี่หมื่นกี่แสนชาติ แต่จำไม่ได้ ไม่เข็ดหลาบ เกิดมาก็มาหลงเพลิดเพลิน มีความพอใจในภพในชาติ พอใจในความเกิด บุคคลซึ่งมีสติมีความฉลาดก็ไม่ประมาทในชีวิต ให้เห็นความทุกข์ทางร่างกาย จึงจะหาทางออกจากความทุกข์ได้ ใจของคนเราก็หลงยึดมั่นถือมั่นในอารมณ์ที่เกิดขึ้นภายในจิตใจของเราว่าเป็นจิตใจของเรา

 

จากหนังสือ "ฝึกใจให้ถึงธรรม"

เรียบเรียงจากธรรมบรรยาย โดย พระอาจารย์อัครเดช (ตั๋น) ถิรจิตโต

วัดบุญญาวาส  จ.ชลบุรี

ในโครงการ “พักใจไว้กับธรรม” (ธรรมะวันอาทิตย์สิ้นเดือน)

วันที่ 28 สิงหาคม 2559

ณ อาคารปฏิบัติธรรมมูลนิธิมายา โคตมี