ในห้วงเวลาต้นพรรษา ปี 2564 ทุกคนในสังคม ไม่ว่าฐานะ วรรณะ เพศ ตระกูลใด หรือชาติใด ล้วนต้องสาละวนกับการจัดการชีวิตเพื่อให้สามารถเผชิญกับ วิกฤติการณ์ต่างๆ ที่กำลังเกิดให้ผลอย่างดีที่สุด ตามขีดความรู้ ความสามารถโดยเฉพาะในสมัยวิกฤติการณ์โรคันตภัย ที่กำลังปรากฏและ ภัยธรรมชาติในมิติต่างๆ ที่กำลังทะยอยกันเข้ามา

 

การดำรงชีวิตอยู่อย่างมีสติปัญญา เพื่อตั้งอยู่ในความไม่ประมาท จึงนับเป็นหลักธรรมหนึ่งเดียวเพื่อการพัฒนาคุณภาพชีวิต ที่สำคัญที่สุด เพื่อการดำเนินไปของชีวิตในท่ามกลางสถานการณ์วิกฤติการณ์  ที่หลากหลาย ซับซ้อน ยากจะแก้ไข

 

การเตรียมพร้อมในการเผชิญปัญหาต่าง ที่กำลังทะยอยกันเข้ามา โดยเฉพาะปัญหาความยากจน การขาดแคลนอาหาร และปัจจัยดำรงชีพขั้นพื้นฐาน จึงเป็นเรื่องที่ทุกชีวิต ต้องพร้อม ด้วยการเตรียมรับมือแต่เนิ่นๆ..ตั้งแต่บัดนี้

 

การช่วยกันประคับประคองให้สังคม ชุมชน ครอบครัว  ผ่านพ้น ทุกวิกฤติการณ์  จึงเป็นเรื่องที่ทุกคนควรคำนึง โดยเฉพาะการป้องกัน และขจัดปัญหาความแตกแยกให้สิ้นไป ในสมัยอมนุสภัย ปรากฏ ซึ่งไม่ใช่เป็นเรื่องที่ยกขึ้นมากล่าวเพื่อล้อเล่น เพราะในธรรมชาติของสังคม มนุษยชาติได้ปรากฏภัยทั้งสาม ขึ้นแล้วจริง…ในทุกภูมิภาคของโลก ไม่เว้นแม้บ้านเรา….

 

การแก้ปัญหา ด้วย”สันติวิธี “ จึงไม่ใช่เป็นเพียงแค่หัวข้อพูดคุยโก้เก๋ทางวิชาการ แต่เป็นเรื่องที่ทุกคน ในทุกฐานะอาชีพ เพศวัย  ต้องร่วมกันพิจารณาศึกษา ในแนวทางสันติวิธี ของสังคมก่อนจะสายเกินคิดแก้ไข เพื่อสังคมสงบสุข ซึ่งคงจะไม่ทันการ หากทุกคนยังขาดความใส่ใจ ในปัญหาข องมนุษยชาติ และ ประเทศชาติอย่างจริงจัง

 

การเริ่มต้นคิด  พิจารณา อย่างมีสติ ในทุกเหตุการณ์ที่ปรากฏเป็นข่าวในขณะนี้ ร่วมกับสมาชิกในครอบครัวทุกคน ควรเป็นจุดเริ่มต้น…แห่งการมีส่วนร่วมในการศึกษาปัญหาภาคสังคมร่วมกัน…. ด้วยการหยุดวิพากษ์วิจารณ์ เรื่องเล่าข่าวสารต่างๆ ที่กำลังเกิดขึ้น อย่างขาดสติ ขาดการใส่ใจพิจารณา สืบสาว สอบสวน หาเหตุ หาผลที่แท้จริง และควรหลีกเลี่ยงการวิพากษ์ วิจารณ์ในตัวบุคคล แห่งเรื่องนั้นๆ เพื่อขจัด อคติธรรม  ที่จะเกิดขึ้นมาปิดบัง ไม่ให้เข้าถึงความจริงแท้ในเรื่องราวนั้นๆ เพื่อการสรุปเรื่องราวได้ตรงเหตุ ตรงผล ตรงธรรม ก่อนที่ค่อยลำดับพิจารณาไปยังตัวตน บุคคลที่ประกอบ ด้วยจิตใจที่มีความเข้าใจในเรื่องราวได้อย่างเป็นธรรม และยึดหลักเอาใจเขามาใส่ใจเรา ก่อนคิดพิจารณา กล่าวพิพากษาใครๆ เมื่อจำเป็น ต้องกล่าว

 

ที่สำคัญที่สุด ต้องปรับสภาพจิตใจของเราให้เป็นกลางๆ โดยอิงอาศัย  อานาปานสติวิธีขั้นพื้นฐาน โดยยึดหลักปฏิบัติง่าย 3 ข้อคือ

1. รู้ อยูกับ รูปกาย

2. รู้เต็ม รูปกาย

3. รู้เป็นกลางๆ

ในทุกลมหายใจเข้า ออก ที่มีสติ ไม่ขาดตอน

 

         เมื่อเราได้จิตเป็นกลางๆ แล้ว ให้เติมเมตตาธรรมลงไป  เติมกรุณาลงไป แผ่ไป ส่งออกไปถึงทุกคน อย่างเสมอกับเราหรือญาติเรา และ ค่อยๆพิจารณา ถึงสิ่งที่เขากำลังกระทำ  กระทำแล้ว หรือคิดจะกระทำ ว่าเป็นคุณ เป็นโทษ อย่างไร ทำใมเขาต้องทำ ทำไปแล้วได้อะไร ด้วยจิตใจที่ไม่มีอคติ สักพัก จิตใจเราจะอ่อนโยนลง  และเริ่มมองบุคคล และเรื่องราว  แม้ปัญหา นั้น อย่างเข้าใจ…

 

เราจะรู้ทันที ว่า ทำไมเขาต้องทำ  ทำแล้วได้อะไรและเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป

 

เมื่อ มาถึงตรงนี้ การยกระดับความรู้สึก ทางจิตวิญญาณ ของ สัตว์ประเสริฐ จะเกิดขึ้น ด้วย อำนาจสติปัญญา และคุณธรรม…

ปรากฏการณ์ สันติธรรม จักปรากฏในกลางใจของเรา ให้ จิตใจของเรา เยือกเย็น สงบ ที่จะนำไปสู่ การมองปัญหารอบด้าน อย่างเข้าใจ..ด้วยจิตใจที่มีมิตรภาพ ต่อทุกคน ดุจญาติมิตร รัก  เข้าใจ สงสาร คิดช่วยเหลือ ก็จะเกิดขึ้นกลางใจ ของเรา อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนอุทานในใจว่า สันติภาพ ต้องเกิดขึ้นในกลางใจ ด้วยใจที่เป็นกลาง  ปราศจากอคติธรรม  อย่างนี้เอง

 

มองเห็น น้องที่นิ้วมือขาดจากระเบิด แล้วสงสารสงสารถึงพ่อแม่ของน้อง มองน้องๆ ทุกคน ที่กำลังดุดันอย่างเข้าใจ คิดจะช่วยเขาอย่างไร ให้กลับมาต่อสู้อย่างถูกต้อง ไม่เดือดร้อน และสมหวังตามตั้งใจ

 

สงสารเจ้าหน้าที่ทุกคน ที่ต้องออกมารับแรงกระแทก จากมวลชน จนนำไปสู่การกระทบกระทั่ง อย่างยากที่จะหลีกเลี่ยง

 

มองเห็นโทษ ภัย ของการใช้กำลังเข้าต่อสู้กัน อย่างขาดสติ ที่จะนำพาสังคม ประเทศชาติ ไปสู่ ความหายนะ

 

มองเห็นหนทางสายกลาง ที่จะนำทุกคนไปสู่ ความสงบสุขบรรลุสันติธรรม  คือ  การนั่งหันหน้าเข้าหากัน พูดคุยกัน อย่างมีสติ ด้วยจิตใจที่มีความเมตตากรุณาต่อกัน

สติ  สันติ คติ  จะกลับมาทันที

ทุกปัญหา จบด้วยสันติวิธี ที่มีได้ด้วยการเจริญสติ จริงๆ

สมดังพระพุทธภาษิตที่ว่า สัตว์ทั้งหลาย ล่วงความโศก ดับความทุกข์ได้ ด้วย การมีสติ

 

พระ อ. อารยวังโส

วัดป่าพุทธพจน์หริภุญไชย

ลำพูน 14 สิงหาคม 2564