เส้นทางมีไว้เดิน หนทางมีไว้ผ่าน ศาลามีไว้พัก เพื่อนมนุษย์มีไว้คบหา

ที่สุด ต้องอำลาจากกันไป คงเหลือแต่ร่องรอย เรื่องราว เบื้องหลัง และ ความหลัง

หลายเรื่องราว  ควรลืมเลือน 

หลายร่อยรอยควรชำระล้าง

แต่บางเรื่องราว  บางร่องรอย  ก็ควรจดจำ

 

จะจดจำ  หรือ จะลืมเลือน ก็ควรพิจารณาว่า ให้คุณประโยชน์  หรือ เป็นโทษ หรือไม่ เหมาะ ไม่เหมาะ อย่างไร การรู้เท่าทันทุกสิ่งสรรพ  จำแนกแยกแยะออกเห็นความควร ไม่ควร  จึงนำไปสู่การกระทำที่ชอบในปัจจุบัน

 

ที่สุดแห่งปัจจุบัน คือ การกลั่นกรองทุกเรื่องราวในอดีต..ก่อนละวาง สลายสิ้นไป

 

ที่สุดในอนาคต คือ การทำปัจจุบันให้มีคุณค่า สมราคาค่างวด ความเป็นสัตว์ประเสริฐ เพื่อที่สุดแห่งชีวิต ที่จะทำให้ชีวิตถึงที่สุดแห่งธรรม

 

อดีต ปัจจุบัน อนาคต จึงรวมเป็นหนึ่งเดียวกัน ที่ความเป็น ปัจจุบันธรรม!!!

 

เมื่อจิตรู้ลง ที่ปัจจุบันธรรมได้ การเพ่งรู้เท่าทัน ราคะ โทสะ โมหะ จึงสามารถรู้เท่าทันได้ในปัจจุบันจิต ที่สามารถรู้เห็นตามความเป็นจริง  ก่อเกิดปัญญาชอบ ได้จริง 

 

ทุกอย่างมันเป็นเช่นนี้เอง….!!!!

 

พระ อ. อารยวังโส

10 กันยายน 2564