คนที่นำเงินไปซื้อของให้ตัวเองทำให้ไม่ค่อยได้ความสุขเท่าไหร่ แต่ถ้าคนนั้นนำเงินที่ได้มาไปใช้สำหรับผู้อื่น หาวิธีที่จะทำประโยชน์ให้ผู้อื่นเขามีความสุขมากขึ้น อันนี้มีการวิจัยและทั้งเป็นข้อมูลทางจิตวิทยา ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าสังเกต แต่อย่างชาวพุทธเรา เรารู้กันมาตั้งนานแล้ว จึงได้มีประเพณีในการทำบุญ..

 

บุญกิริยาฯ ก็คือวิธีที่ทำให้จิตเกิดเป็นบุญขึ้นมา การดูแล ช่วยเหลือ อุปฐาก ให้การเอื้อเฟื้อต่อผู้อื่นก็นำความสุขมาให้ ในบางทีก็ไม่ได้เป็นวัตถุสิ่งของ เช่น เราได้ทำความดีอย่างไร เราได้ทำการกุศลอย่างไรเราก็รู้ว่าเป็นบุญ แต่เราก็คิดอุทิศให้ผู้อื่น อย่างนี้ก็เป็นการคิดให้ คิดเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ อุทิศส่วนกุศลสำหรับผู้อื่นก็เป็นการเสียสละ พูดถึงในจิตใจก็เป็นการอยากให้ผู้อื่นมีความสุข ได้อยู่อย่างสบาย อย่างนี้ก็เป็นบุญ

 

พระพุทธเจ้าท่านก็ได้ระบุชัดเจนว่า “บุญ” เป็นชื่ออีกชื่อหนึ่งของความสุข ภาษาบาลีคือ “ปุญญะ” ภาษาไทยเราก็ย่อลงมาเป็นบุญ คนไทยชอบย่ออยู่แล้ว คำว่าปุญญะเป็นชื่ออีกชื่อหนึ่งของความสุข ไม่ควรจะกลัวปุญญะหรือบุญ เราก็หาวิธีต่างๆ ที่ทำให้ใจเป็นบุญให้มีการกระทำที่ประกอบด้วยบุญมันก็ทำให้มีความสุข ลักษณะของความสุขคือการกระทำที่ไม่มีโทษ มันก็จะเป็นการเตรียมจิตใจให้พร้อมที่จะสงบเยือกเย็นได้..

 

จากหนังมือ "ธรรมะดลใจ"

 

พระโพธิญาณวิเทศ (พระอาจารย์ปสนฺโน)

วัดป่าอภัยคีรี รัฐแคลิฟอร์เนีย

ประเทศสหรัฐอเมริกา

โครงการพักใจไว้กับธรรม

21 ธันวาคม 2557