ข้อความเบื้องต้น

         พระศาสดา  เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน  ทรงปรารภภิกษุรูปหนึ่งผู้ไม่ถนอมบริขาร  ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า  " มาวมญฺเถ  ปาปสฺส " เป็นต้น  ของสงฆ์ใช้เเล้วควรรีบเก็บ

 

ได้ยินว่าภิกษุนั้น  ใช้สอยบริขารอันต่างด้วยเตียงและตั่งเป็นต้นอย่างใดอย่างหนึ่ง   ในภายนอกแล้ว    ทิ้งไว้ในที่นั้นนั่นเอง  บริขารย่อมเสียหายไป  เพราะฝนบ้าง  แดดบ้าง   พวกสัตว์มีปลวกเป็นต้นบ้าง

ภิกษุนั้น   เมื่อพวกภิกษุกล่าวเตือนว่า 

"ผู้มีอายุ   ธรรมดาบริขาร  ภิกษุควรเก็บงำมิใช่หรือ ?"   

กลับกล่าวว่า " กรรมที่ผมทำนั่นนิดหน่อย  ผู้มีอายุ บริขารนั่นไม่มีจิต,  ความวิจิตรก็ไม่มี " ดังนี้แล้ว  (ยังขืน) ทำอยู่อย่างนั้นนั่นแลอีก

 

ภิกษุทั้งหลายกราบทูลกิริยา  (การ)  ของเธอแด่พระศาสดา

 

พระศาสดารับสั่งให้เรียกภิกษุนั้นมาแล้ว  ตรัสถามว่า " ภิกษุ ข่าวว่าเธอทำอย่างนั้นจริงหรือ ? "  

 

เธอแม้ถูกพระศาสดาตรัสถามแล้ว    ก็กราบทูลอย่างดูหมิ่นอย่างนั้นนั่นแหละว่า  " ข้าเเต่พระผู้มีพระภาคเจ้า  ข้อนั้นจะเป็นอะไร,  ข้าพระองค์ทำกรรมเล็กน้อย บริขารนั้น  ไม่มีจิต  ความวิจิตรก็ไม่มี"

                     

อย่าดูหมิ่นกรรมชั่วว่านิดหน่อย

ทีนั้น  พระศาสดาตรัสกับเธอว่า    "อันภิกษุทั้งหลายทำอย่างนั้นย่อมไม่ควร,   ขึ้นชื่อว่าบาปกรรม   ใคร ๆ ไม่ควรดูหมิ่นว่า  นิดหน่อย;เหมือนอย่างว่า    ภาชนะที่เขาเปิดปากตั้งไว้กลางแจ้ง    เมื่อฝนตกอยู่    ไม่เต็มได้ด้วยหยาดน้ำหยาดเดียวโดยแท้,   ถึงกระนั้น  เมื่อฝนตกอยู่บ่อย  ๆ ภาชนะนั้นย่อมเต็มได้เเน่ ๆ ฉันใด บุคคลผู้ทำบาปกรรมอยู่  ย่อมทำกองบาปให้ใหญ่โตขึ้นโดยลำดับได้อย่างแน่ ๆ ฉันนั้นเหมือนกัน "   ดังนี้แล้ว.

 

เมื่อจะทรงสืบอนุสนธิแสดงธรรม  จึงตรัสพระคาถานี้ว่า

มาวมญฺเถ  ปาปสฺส               น   มตฺตํ  อาคมิสฺสติ

อุทพินฺทุนิปาเตน                  อุทกุมฺโภปิ   ปูรติ

อาปูรติ  พาโล  ปาปสฺส         โถกํ  โถกํปิ อาจินํ.

" บุคคลไม่ควรดูหมิ่นบาปว่า    บาปมีประมาณน้อยจักไม่มาถึง'    แม้หม้อน้ำยังเต็มด้วยหยาดน้ำที่ตกลง (ทีละหยาดๆ)   ได้ฉันใด,  ชนพาลเมื่อสั่งสม บาปแม้ทีละน้อย ๆ   ย่อมเต็มด้วยบาปได้ ฉันนั้น. "

                                    

ในกาลจบเทศนา  ชนเป็นอันมากบรรลุอริยผลทั้งหลาย  มีโสดาปัตติผลเป็นต้นแล้ว.  แม้พระศาสดา  ก็ทรงบัญญัติสิกขาบทไว้ว่า " ภิกษุ ลาดที่นอน (ของสงฆ์) ไว้ในที่แจ้งแล้ว ไม่เก็บไว้ตามเดิมต้องอาบัติชื่อนี้ "     ดังนี้แล.

                     เรื่องภิกษุไม่ถนอมบริขาร จบ.  

    #ขุททก.คาถา.๔๒/๑๙/๒๕