ว่าด้วยพึงเห็นเวทนา ๓ โดยความเป็นทุกข์เป็นต้น 

 

[๓๖๗ ]   ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย   เวทนา ๓ เหล่านี้   เวทนา ๓ เป็นไฉนคือ   สุขเวทนา   ทุกขเวทนา   อทุกขมสุขเวทนา   ภิกษุทั้งหลาย  พึงเห็นสุขเวทนา  โดยความเป็นทุกข์   พึงเห็นทุกขเวทนาโดยความเป็นลูกศร พึงเห็นอทุกขมสุขเวทนาโดยความเป็นของไม่เที่ยง    ดูก่อนภิกษุทั้งหลายเพราะ เหตุที่ภิกษุเห็นสุขเวทนาโดยความเป็นทุกข์     เห็นทุกขเวทนาโดยความเป็นลูกศร เห็นอทุกขมสุขเวทนาโดยความเป็นของไม่เที่ยง ภิกษุนี้เรากล่าวว่า    มีความเห็นโดยชอบ   ตัดตัณหาได้เด็ดขาด    เพิกถอนสังโยชน์ได้แล้ว   ได้กระทำที่สุดแห่งทุกข์แล้ว   เพราะละมานะได้   โดยชอบ.

 

        [๓๖๘]  ถ้าภิกษุใดเห็นสุขโดยความเป็นทุกข์   เห็นทุกข์โดยความเป็นลูกศร    เห็นอทุกขมสุขซึ่งมีอยู่นั้นโดยความเป็นของไม่เที่ยง   ภิกษุนั้นเป็นผู้เห็นโดยชอบ     ย่อมกำหนดรู้เวทนาทั้งหลายได้  ครั้นกำหนดรู้เวทนาแล้ว   เป็นผู้หาอาสวะมีได้ในปัจจุบัน  คงอยู่ในธรรม  ถึงที่สุดเวทนา  เมื่อตายไปย่อมไม่นับว่าเป็นผู้กำหนัด   ขัดเคือง    เป็นผู้งมงาย.

   

จบ ทัฏฐัพพสูตรที่  ๕